فقط حیدر امیرالمؤمنین است
غدیر، عیدالله الاکبر است...عید اتمام و اکمال دین...
عید ولایت مولای غریبمون...
عیدی که حق به حق دار رسید، اگرچه نگذاشتن...
عید بزرگ شیعیان، عیدی که باید از ته دل شاد باشیم و دیگران را در این شادی سهیم کنیم...
اما با گوش دل که بشنویم، از غدیر صداهای دیگری هم به گوش می رسد...
صدای پچ پچ اهل سقیفه...
صدای گریه های فاطمه در بیت الاحزان، صدای شکستن و سوختن در و صدای یا فضة خذینی فاطمه از پشت در سوخته...صدای نجواهای شبانه علی با چاه...صدای سردار تنهایی که از بی یاوری مجبور به صلح شد...صدای هل من ناصر ینصرنی حسین در صحرای کربلا...صدای تمام شیعیان مظلوم گرفتار در چنگال تعصب و جاهلیت...
به راستی آن روز که پیامبر مهربانی دست علی را بالا برد و اورا ولی و سرپرست بعد از خودش معرفی کرد - علی را که شایستگی اش برای همه ثابت شده بود -
چه میشد اگر همه بر بیعتی که با او کردن استوار می ماندند؟!
که پیامبر به آنها هشدار داده بود که هر کس بیعت شکند بر زیان خود شکسته...
در خطبه غدیر فرموده بود، که هر آنکه با علی بستیزد و بر ولایت او گردن نگذارد، نفرین و خشم بر او باد...
دلسوزانه از امتش خواسته بود که تقوا پیشه کنند و از ناسازگاری با علی بپرهیزند... چون پدری مهربان به آنها فرموده بود مبادا گامهایتان پس از استواری بلغزد که خداوند بر کردارتان آگاه است...!
چه میشد اگر وقتی پیامبر در بستر بیماری کاغذ و قلم خواست تا وصیت خود را ثبت کند، بی شرمانه مانع نمی شدند...
چه می شد اگر ولایت و عهده داری را می سپردند به جانشین بر حق و عاقبت به خیری را برای خود و امت پیامبر می خریدند که خود از پیامبر شنیده بودند که از علی برنتابید و از امامتش نگریزید و از سرپرستی اش رو برنگردانید...!
آنها خود می دانستند و پیامبر هم بارها تاکید کرده بودند که علی نخستین مؤمن به خدا و رسول اوست و کسی در ایمان به او سبقت نجسته...اولین نمازگزار و پرستشگر خدا به همراه من است...
پیامبر در خطبه غدیر خیلی صریح رو به مردم می فرمایند: او از سوی خدا امام است و هرگز خداوند توبه منکر اورا نپذیرد و او را نمی آمرزد. این است روش قطعی خداوند درباره ناسازگار علی و هر آیینه اورا به عذاب دردناک پایدار کیفر کند...أبَدا الآباد و دَهرَالدُّهور...!
مگر می شود پیامبری که برای انجام رسالتش از هیچ تلاشی دریغ نکرد، امتش را بدون ولی و سرپرست رها کند؟!
بیایید کمی بیندیشیم، اگر ما آن روز، در غدیر خم بودیم، رو به کدام سو داشتیم؟!
دل به علی میدادیم و شیعه او می شدیم یا مقابل او می ایستادیم و دل به دنیا می دادیم؟!
عشق به ادعا نیست، که عاشق شبیه معشوق می شود...!
شیعه بودن به حرف نیست...شیعه یعنی دنباله رو...یعنی پا جای پای ولی گذاشتن!
هر کسی خودش بهتر می داند، دنباله رو حق است یا پا روی حق می گذارد؟!
اگر کمی بیندیشیم، از انتخاب ها و موضع گیری هایمان، مشخص است که در کدام مسیر قرار داریم!!!
